Na de Tod des Hezbollah-Führers trauern dessen Anhänger in de Strassen der Libaneesische Hauptstadt. Andere woonruimten aan het einde van de Krieges. Aber Israels Bombardierungen gehen weiter. Een reis door een stad in shock.
Rauch über Beiroet. Israël is hier verwelkomd door Hezbollah-chef Hassan Nasrallah.
Der Kampf wäre noch lange nicht vorbei, sagt ein Mann namens Hussein. De families zijn met hun kinderen en hun kinderen in de nacht van de Beiruter Schiiten-Vorstadt-dag vóór de Israëlische bommen in het centrum van de Libanese hoofdstad. Je zult daar zijn voor de jachthavens in Zeytuna Bay, waar je de zee kunt bezoeken, en je zult daar nooit kunnen blijven.
Vielleicht seien das alles Geüchte, ruft er. «Der Sayed leeft. Wij zijn geboren in 2006 en de Israëlische kinderen zijn geboren.» Maar dat is het niet. De Sayed – aan wie Hassan Nasrallah, het almachtige Hezbollah-hoofd, door zijn presentator werd ontzegd – is van plan. Er is veel verkeer in de lucht rondom het Israëlische vliegveld in een bunker op het vliegveld van Beiroet. Het was mogelijk om open te staan voor een onbekende Anzahl en Zivilisten getötet.
Frauen weinen, Männer rennen brullend door de Strassen
De hele nacht na de oorlog was onbekend, omdat Nasrallah – de für einen Teil der Lebanesischen Gesellschaft als Verkörperung des Kampfes gegen Israel gilt – noch am Leben ist oder nicht. Maar ik ben Samstagnachmittag steht fest: Der mythenumwobene Chef des Hezbollah ist tot. Sofort brechen manche der zahlreichen schiitische Flüchtlinge in de Strassen von Beiroet in lautes Schreien en Wehklagen aus.
Frauen weinen händeringend, Männer rennen brullend door die Strassen. Andere wastafels zijn op zichzelf staand en kijken nergens naar. Nasrallah war für seine zumeist schiitischen Anhänger meer zoals nu een Führer. Er waren ihr Leitstern, ihre Sonne, ihr Blut en ihre Seele – wie in het zahlreiche Publikum bei inen öffentlich übertragegen Reason manchmal zu nennen pflegte. Dat betekent dat er meer in het leven is dan dat, zelfs meer dan de kracht van je leven.
Op de dag van de machtige mannen van Libanon verandert de strijd in de hoofdstad van Beiroet met zijn Wahnsinn, Panik, Trauer, Schock, Realitätsverweigerung en totale chaos. Veel Libanezen hebben hun hele leven in de schatten van Nasrallah geleefd. Signal Tod lijkt erg surrealistisch. Over het algemeen in de stad in de nacht met de Israëlische Luftangriffe auf die Wohngebiete der Schiiten zudem Tausende im Freien campiert. Alle gezinnen zitten op woensdagochtend op de Corniche, op de Uferpromenade, een tijdje te joggen en rennen, terwijl hun echtgenoten stoïcijnse vissen zijn.
Über der Stadt ligt een extreme Anspannung
In Hamra, in het Zentrum Westbeiruts, zitten een paar mannen in een café. Eentje van ihnen weint. Dat is het einde van de wereld, het gaat over de Tod Nasrallahs. “Je bent welkom bij de Sayed, je bent welkom bij iedereen die Hussein is om te leven”, is hetzelfde als de eerste martelaar van de islamitische islam, die in het jaar 680 verscheen in de Schlacht von Kerbala ums Leben. Kom dan naar de café-eigenaar, daar staat een enorme man in een zwart T-shirt. „Der Sayed ist tot, das war’s, Ende, fertig“, zei hij. «En je kunt genieten van het beste en het beste in je huis. Es wird kaal Ärger geben.»
Tatsächlich liegt über der Stadt een extreme Anspannung. Entlang der Ost-West-Achse, Beiroet en was ten zuiden van de Innenstadt, fahren Schützenpanzer en Jeeps van het Libanese leger op. Normaal gesproken zouden de soldaten die tijdens de oorlog in de bunkers werden aangevallen normaal blijven, maar ze zouden niet de ziel van de Israëlische soldaten worden. Als de Tod Nasrallahs de macht hebben over Libanon, zal de Furcht nu een multifunctioneel land zijn in chaos.
Alle goederen worden uiteraard met goede resultaten geladen, zelfs als ze van grote waarde zijn, kunt u overdag uw diensten verlenen en kunt u er vanaf komen. De angst voor onruhen is niet ongegrond – de langste tijd dat Tod Nasrallahs wordt verraden. In Sunnitenviertel Tarik al Jadida, wo dat het leven nog normaal is, zegt koor Jafaati met de Schultern: «Het is volkomen gelijk, dat is het. Al met al is het goed. Alles is volledig op zijn kop gezet.”
“Für Gaza sollen jetzt andere sterren”
Nu zouden er gedachten kunnen zijn dat er altijd oorlog zal zijn in Libanon, zegt de Taxifahrer. «Ik heb mijn huis gekocht en ik zit op mijn universiteit. Er is een ingenieur, er is hier geen werk.” Er is Nase voll. “Wir wollen so leben wie die Leute in de Golfstaten. Für Gaza solen jetzt andere sterren. Het is recht.» Denk zelfs dat Auch christen werd. Je begint met een nieuw Libanon, stel dat je een ex-soldaat bent in Four Ashrafieh in Ostbeiroet. “Ik respecteer Nasrallah. Aber das is het einde van de Hezbollah. „Jetzt soll die Armee übernehmen en de Krieg-legen.“
Maar Davon ligt niet ver van Beiroet. Dahiye, das vom Hezbollah controleerde Viertel in het zuiden van Beiroet, waar ze de hele nacht zouden worden gebombardeerd en daar is nog steeds de ziel van Angriffen. De Schnellstrasse, die is duur, is leerzaam. In de verlassenendenden Gassen wehen Wimpel met de portretten van de jongste Märtyrer im Wind. De Hezbollah-Leute inzwischen von Haus zu Haus gegangen sein en de Bewohner aufgefordert haben, das Viertel zu Verlassen.
Sta open voor de man in Beiroet met een maaltijd van de Knattern von Schnellfeuerwaffen. Erst is onduidelijk, was eerder gevallen. Dan zult u blij zijn met de uitkomst van het Hezbollah-Fernsehkanal al-Manar, dat een andere positieve uitkomst heeft gekregen. Een signaalgever Anhänger hätten daraufhin fälschlicherweise geglazuurd, ihr Anführer wäre but noch am Leben – en voor Freude in de Luft geschosssen.