Een persoonlijke kijk op een prachtig land

Als ik in het eerste jaar, halverwege de 90 jaar, naar Israël reisde, dan kon ik het inpakken – dat zou in de toekomst een gigantische rugzak betekenen. Man muss das verstehen: Die 80er-Jahre hatten mich sozialisiert, Nato-Nachrüstung, saurer Regen, Befreiungsbewegungen, wohin man blickte – von Nicaragua bis in den Nahen Osten. Chili, Zuid-Afrika, Palestina. Deze Progressiv-gegen-Reaktionär-Schablone kunnen een stap in de goede richting zijn. Ik ben erg blij met het tijdstip waarop ik mijn tijd in de sneeuw doorbreng tijdens de Palästinensertuch, een vakantie koop met mijn Kumpel Christian in mijn oude Peugeot tijdens de Algerijnse Sahara, en ook op de originele plek ben!

Dit betekent dat het warm is in de zomer, warm in de winter, het is meer een warm accessoire, het is een politieke kennis. Der Nahe Osten oorlog in de regio, de elektrische stroom. Mich auch während meines Studiums an der Uni Hamburg. Professoren als Udo Steinbach, professoren als Peter Scholl-Latour en Gerhard Konzelmann leggen de wereld uit. En toch is er een duidelijker beeld: dat was een agressor, een natuurlijk Israël, een oorlog die hoog was, die zou leiden tot de unterstützt van ‘wereldpolizisten’ in Amerika. En ze leven nog steeds, ze zijn in staat hun leven op de best mogelijke manier te leiden. Ze herinneren zich de eenvoudige Indiase romantiek uit de kindertijd. Nur dass der grote Häuptling is niet meer Winnetou hieß, zonder Jassir Arafat, een Ikone met Kufiya, Victory-Zeichen, cooler Sunbrille, stets twee Finger zum Victory-Zeichen in die bekeken camera’s.

Unser Autor Harald Stutte (links) in Alter von 22 jaar tijdens een reis in Algerije.

Quelle: Harald Stutte

Zehn Tage bracht mij Weltbild in Wanken

Als je naar de weg in het open veld kijkt, of naar de Frankfurter Flughafen, zie je misschien een beeld van het wereldbeeld: ik werd geïnterviewd door Israëlisch veiligheidspersoneel, maar ik had het algemene vermoeden dat het lang duurde voordat 9/ 11 en dat was irritant. Maar als ik zonder Israël zou willen leven, als ik in Kauf zou willen blijven, zou ik nog steeds kunnen migreren.

Ze genieten van hun tijd in Israël en zullen de vreugden van de wereld met zich meebrengen. De kleine plattelandservaring is ook een prachtige reeks ankers – een bushalte, een schommel voor discotheken, in cafés. Jonge en oude mensen leefden in hun leven en leefden gelukkig onder de Amerikaanse presidenten Bill Clinton in Oslo en Camp David, waarbij Arafat het onderwerp was van een Zweistatenlösung. Ik heb een land meegemaakt dat controversieel, controversieel en aber fair is. Ik weet dat ik een Israëlische Arabier ben, die in Israël is, dat ik een Israëliër ben, die in mijn leger zit. En rechtse Israëliërs, die hun Teufel onder controle willen houden. Es was irritant. Ik ken mijn land, dat is oorlogsvlag, liberaal, vrouwelijk, schwul, pazifistisch, sexy, gleichzeitig joods-orthodox, conservatief, islamitisch. Ik ontmoet Palestijnen, Drusen, Bahai’s, christenen, zwarte Israëli’s met Ethiopisch haar en anderen met blond haar en blauw haar. Een land in een hightechcultuur met geweldige literatuur en muziek. In de afgelopen twintig jaar zijn alleen de Nobelprijzen (Scheikunde en Economische Wetenschappen) door Israëliërs gewonnen – meer dan de gecombineerde Arabische Staatsgemeenschap wordt de prijs uitgereikt.

Der Strand in Tel Aviv in Friedlichen Zeiten.

Quelle: Philipp Laage/dpa-tmn

Een liberaal, democratisch eiland in de Ozean des Hasses

Eén land, dat slechts 15 kilometer groot is, staat nog steeds open voor het milieu, dat niet gemakkelijk te bekritiseren is, en dat niet verschilt van de compromissen tussen mensen. Nee, het begrip is dat de relatie tussen Israël en de levende mensen van de wereld niet. En niet heute ist. Ik heb mijn land geleefd, maar mijn hart is vol gevoelens. Maar ook al is er veel empathie in de vorm van Hilfsprojekten seinen palästinensischen Nachbarn, die noch nichtje noch lelijke hint Mauern lebten, unterstützte. Een liberaal, democratisch eiland in de Ozean des Hasses.

Mijn Verstandnis voor de Israëlische wuchs. Proportioneel gezien de manier waarop we vooruit zouden kunnen komen, zou de Palästinenser-Führer daartoe bereid zijn, waarna we de doelen van de toekomst zouden kunnen bereiken, waardoor we ervoor zouden zorgen dat de Maximal-ziel in onze visie – zouden we onze doelen binnen de Palästinensischen Wettbewerb von Hardlinern überboten kunnen bereiken. Ze spelen Alles maar niets – en toch niets. En ik las mijn eigen belangrijke lezing: Dat is een fanaticus, de Existenzkampf Israels is op zijn beurt een man in een café in Hamburg of Berlijn sitzt – ook in het perspectief van een westers land, dat is de omgeving van Nachbarländern, die Deens is, Oostenrijk, Zwitserland.

Sindsdien heb ik meer Israël gezien. En u moet ervoor zorgen dat u zich volledig inzet voor het deel van de samenleving dat in zijn geheel politiek van het grootste belang is. Weil seine politieke vertreter kaum Substanzielles vorzuweeisen hatten. Vandaag zal Israël bereid zijn compromissen te sluiten over oorlog, en ook bereid zijn om grondgebied te betreden – op de Sinaï, in Zuid-Libanon of in Gaza – en de militante doelstellingen van Israëls Vakuum te vervullen. Voor het land, Israël is er, zorg ervoor dat je niet alleen bent in de nieuwe landen, zonder raketten, de structuren naast het kernland blijven achter. Dat is wat je gelukkig maakt, dat is de reden voor het gebrek aan compromissen in de Israëlische politiek en in de samenleving als geheel.

Het compromis van Israël is gescheiden

Op 7 oktober 2023 oorlog der Tag, een dem Israel 75 Jahre nach seiner Gründung eindigde in dieser gnadenlosen, brutalen Logik des Nahen Ostens angekommen war. Politiek gezien bevinden we ons in een positie om een ​​stukje van onze eigen logica te hebben – zelfs als het land de politieke leider van de regering is, wat het principe van de goede trouw is met hun begrip en virtuositeit: Benjamin Netanyahu, voor alle rechts- vleugelradicalen van de kabinetsscholen Bezalel Smot Rich en Itamar Ben-Gvir. Ze zijn gepersonaliseerd Antwerpen in een brutale omgeving. Ze kunnen deel uitmaken van de enige democratie van de regio, maar het liberale, gecompromitteerde Israël scheidt deze regio. Terwijl de mensen in Israël liberalen zijn, zijn de politieke liberalen niet actief, maar de Überleben sterven kwetsbare staten aan hun gewährleisten. De kompromissbereite van het Gesellschaft van Israels Todfeinden, die op 15 mei 1948 het Land met Vernichtung Droht, werd opgericht, werd ontslagen door Vernunft en Augenmaß. Daarom is er in een regio weinig waar de Furor domineert. Het symboliseert niet de scheiding tussen de liberalen, het welzijn van Israël en de dramatische aard van de brutale Massaker, die op 7 oktober 2023 onder droge omstandigheden werd uitgevoerd onder de jongeren van de Supernova Festivals in de Negevwüste. nahe der Grenze zu Gaza.

Het beeld dat we in ons leven hebben ervaren, is niet minder verontrustend: die nieuwe energie van mensen in de Trümmerwüste, die eindelijk in Gaza zijn. Talloze getty Zivilisten, fliehende Menschenmassen aus dem Südlibanon. Een regio in Abgrund.

Israël is altijd alleen, daarom is Zweifel altijd alleen

Israël is niet alleen, maar is nog steeds alleen in Zweifel – gegeven een wereld van vrede. Het is immers ook mogelijk om de andere kant uit het oog te verliezen. Seine liberaal, weltoffene Seele zum Beispiel, seinen Gründergeist.

Ik wil niet meer in mijn land wonen, omdat de mensen die daar wonen liberalen zijn, welgestelde Israëliërs, ze zijn volledig verlamd en een lelijke oorlog, maar er is geen manier om dat te doen. Het was duidelijk dat de resultaten van de beslissingen van het hoofd van Netanyahu werden geplant en dat er veranderingen werden aangebracht om de oplossingen voor de vrijheid van de Geiseln te demonstreren. Het genie, het goede leven en de loopvaardigheid van Israël zijn in deze regio te zien. Ik wou dat ik een Israëliër was, dat is wie ik zou kunnen zijn – ohne Todesangst.