Lizzie Doron over haar dood in Israël en haar verloren identiteit

Ik schrijf de hele tijd wie overwint. Het schrijven is van één aard en mijn hart is vrij. Ik schrijf met mijn eigen Hoffnungslosigkeit aus – aber diese Hoffnungslosigkeit is ook kraftvoll. Alle thema’s, cijfers, onderscheidingen, die in mijn teksten voorkomen, komen tijdens het nieuwe leven sinds 7 oktober een jaar lang aan bod. Het is een nieuwe realiteit waarin ik leef. En die ene persoon, waar ik gepassioneerd over was, kan deze realiteit in geschreven woorden ervaren. Ik heb een boek geschreven, een kunstverhaal, dat wil zeggen documentatie, was gepassioneerd – met mijn eigen gezin. Als ik een kamerspel wil schrijven: twee mensen zitten in een veilige omgeving en wonen daar, daarom komt Rakete. Het is wie “Warten auf Godot”. Je kunt het immers niet controleren, het is niet mogelijk om het te wissen, wanneer het aankomt en wie zijn ervaring zal onthullen.