De Frankfurter „Tatort“ maakte altijd grapjes over de grenzen van het genre. Diesmal dreht Matthias Brandt als psycholoog met Romantik-Spleen door. Dit is de laatste herfst voor het oude team. Ze waren vermist.
Als er een moment is, kunnen we door de Zeug komen, omdat Tristan Grünfels volledig open is voor de ogen en wordt ingeademd met behulp van een zelfrijdend product, wat het eerste is wat er ter wereld is. Dat is alles, de nieuwe Frankfurter „Tatort“ is begonnen, met een nieuwe set tapes met kitschigen Wiese.
Er is ook eigenwaarde, die goed is – met de juiste muziek – maar met een Goethe-Zitat van zichzelf, die niet van Goethe’s afkomst is, en die – barfuß en in een stabiele schoorsteenmantel heeft, dus veilig is in de toekomst als rust wordt geserveerd – van Boden ab. Dazu grijnst sanft, wie kan grijnzen naar Matthias Brandt. Er is Tristan Grünfels in “Tatort”.
Der Mann, “psychologische psychotherapeut” von Beruf, had een goede ervaring in de Schüssel, kon mijn vader als steunbron dienen, zodat psychologen altijd hun eigen handen hebben. Wobei. Tristans eigen aard, waar alle wol zat, was volkomen illusoir. Ruhe. Frieden. Ordnung. Dat is allemaal goed. Ik ben Leben en in der Welt. Alles is altijd beter.
Zum Beispiel, vanwege de Desaster in Dasein dies gutbürgerlichen Mephisto zo richtig los, zal er een Bild vom Sperrmüll zijn op Straßenrand retten. Er zijn romantische Malerei. Het beeld, dat zal worden hersteld, is veilig en is een paar minuten eerder weer tot leven gewekt. Tristan geeft een signaal aan Auto ab, laat staan das Bild.
Alles van Wagner
Een ideale typische Schreckschraube vom Ordnungsamt (!) zet zich, met een sterke strafrechtelijke hysterie op de zenuwen, met mijn vingernagel op het Ölgemälde hereum. Het reist weg. De uniforme bureaucratie wordt na hints getipt, gestrand op een verkeerseiland en niet verstoord door ongelukken.
Het leven van de ‚psychologische psychotherapeuten‘ en de voormalige vrijwilligers van de politie van Frankfurt is de basis van de commentaren van Tristan’s Über-Ich aus dem Off schon mitbekomommen, ist aber schon lang hin. Tristan is de signaalwereld abhandgekomommen.
Die Frau (Rosalie mit Namen, met Richard Wagners ältere Schwester) wordt voor Senta (wie das Love Interest von Wagners „Fliegendem Holländer“) en Erik (wie der Seemann, der Senta liebt in Wagners „Holländer“) ist er Luft.
De mooiere Bruder Hagen (zie de natuurlijke manier: de fietsen van de „Ring“) braucht ihn nur, toen er geld opkwam, en daar viel geld, weil er schulden in de Frankfurter Unterwelt-Größe Leonardo Muller (bloß nicht Müller sagen , dat mag niet).
Het is duidelijk dat de man bekend is, en zijn dieser Frankfurter „Tatort“ is duidelijk zichtbaar binnen de grenzen van de genres. En van de 19. en letzte Fall of the vermutlich kale schon legendären Frankfurter „Tatort“-Duos van Margarita Broich als Kommissarin Janneke en Wolfram Koch als ihr Kollege Brix tut einiges, de Markenkern dieser Spielart des Sonntagabendkrimis met een dickes Ölbild en die Wand of „Tatort “-Geschichte zu millen – Fantasien von der dunklen Seite des Deutschen.
In ieder geval, de man die in staat is om de ziel van alle Frankfurter Ermittlungen te zien met de titel van jener Ausstellung, die vom Schwiegersohn in spe des Tristan Grünfels ausgerichtet. Theresun (nichts mit Wagner) was de remigratiebevelhebber in Tristan, als familielid van Tristan geen oorlog en zijn digitale kunstenaar. “Störungen der deutschen Seele” heißt seine Schau.
Een albernertitel
De mens kan zich met een gevoel van vreugde zijn toneelstuk voor een huiskamer voorstellen, het uitzicht is er nog, de smalle muur, de plek van de zwerver. Dan zijn er ontploffingen, zijn er nog bommen en vanaf de Nebel-toren een laatste monsterwunderbar.
„Het is zo groen, we zijn altijd blij met de bergbloemen van Frankfurt“, het is de krachtigste en meest hersenloze ervaring van de Duitse woonbewoners die volledig ontwricht zijn door Michael Pröhl en Dirk Morgenstern, waar Till Endemann zich in heeft gevestigd. Je ontvangt de prijs voor de allereerste “Tatort”-titel.
Het staat in de schijnwerpers, zoals de beste man Joel Schumacher’s blutigen Bürgerkreuzweg „Falling Down“ met Michael Douglas, Caspar David Friedrich en de beste Duitse Schwerromantik-zus ammengekippt met een paar levendige levens uit halfslachtig, lichte ironie en veel in wezen kunnen Rotlicht-B-Pictures en vervolgens de Mixer voor langere tijd worden gebruikt.
Broich und Koch abschieden ich met Würde en met Leichtigkeit. De störungsstelle der deutschen Seele is geschlossen. Melika Foroutan en Edin Hasanović hebben de leiding over het Frankfurter „Tatort“ Kommissariat. Het is een Cold Cases. Dat is geen bijzonder idee meer. Es kommen nüchternere Zeiten.