Wie Klavierstar Aimard in Hamburg en Kiel Schönberg en Gershwin annäherte

Kiel. Ze spelen tennis, de topspelers van de Wiener Schule im American Exil en de hooggeplaatste Party Löwe in seinem Land der limiten Möglichkeiten. Het is een groot genoegen om met piano en orkest in de concertzaal te werken, waarbij Arnold Schönberg en George Gershwin met enkele van de mogelijke kwaliteiten leven. Dit zijn de tekeningen van de Joodse Geflüchte aus Wien en de Kind Russian-Jüdischer Einwanderer, beiden van de schmalen Grat der musikalischen Moderne entlang.

De 66-jarige Amerikaanse dirigent David Robertson en zijn eerstejaars van de Franse pianist Pierre-Laurent Aimard kennen zichzelf in de kring van componisten Pierre Boulez die deel uitmaken van het Parijse Neue-Musik-Ensemble intercontemporain, waaronder één chef-dirigent en andere centrale spelers . . In de höchstens z einem Drittel besetzten Philharmonie in de Wunderino Arena Kiel gecombineerd met Schönbergs maximale intellectuele Klavierkonzert op. 42 en Gershwins wellustige variaties op “I Got Rhythm”.

Robertson en Aimard met het Klavierkonzert van Schönberg en Variaties van Gershwin

Was hier in Kriegsjahr 1942 strikte Zwölftontechnik met emotionele en verontrustende momenten, waren gedurende het jaar 1933/34 fetzig unterhaltend angejazzte Klänge met unterschwelligen Nadelstichen, ebenfalls langs de randen van de natuurlijke geluiden. Met het plezier van hun eigen kweek en hun waardering voor de vriendschap van de virtuozen, de klavierpartijen van het orkest Kaleidoskop des reaktionsschnellen NDR Elbphilharmonie Orchesters. Er is een Lehrstunde die verder gaat dan Gershwin als Unterhaltungsheini-ondernemer.

Leider na de ramp en de schatten van de ruimteprestaties in de sterke rol van de orkestmuziek, zouden graag meer opwindende pianistische uitvoeringen zien. Daar bedankt met een Ragtime, vermutlich von Scott Joplin.

Robertson haatte de pauze tussendoor, terwijl hij de geweldige Elbphilharmoniker is. Debussy’s werk “Prélude à l’après-midi d’un Faune” werd onderweg geschreven. En de Weltabschiedssatz van Gustav Mahler, het openings-Adagio uit de onvervulde Zehnten Symphonie, zeigte Entrückung, Schmerz en de catastrofale Verkrampfung. Zowel Ravel als Mahler waren profeten van de moderne tijd.

KN