Duitsland kampt met een chronisch tekort aan arbeidskrachten. Volgens het Institute for Employment Research zijn er momenteel 1,98 miljoen vacatures in het land. Berlijn is nu van plan deze hiaten op te vullen door de arbeidsmigratiewetgeving te liberaliseren.
Dit omvat twee wijzigingen in een bepaling genaamd de „Westelijke Balkanverordening“, die niet alleen voor onbepaalde tijd zal worden verlengd vanaf de huidige vervaldatum eind 2023, maar het quotum zal ook worden verdubbeld om jaarlijks 50.000 werkzoekenden op te nemen.
Geen kwalificaties nodig
Toen ongeveer een miljoen vluchtelingen – voornamelijk uit Syrië, Afghanistan en Irak – eind 2015 via de Balkanroute in Duitsland aankwamen op het hoogtepunt van de zogenaamde ‘vluchtelingencrisis’, kregen ze ook gezelschap van veel mensen uit zes Westelijke Balkanlanden – Albanië, Bosnië en Herzegovina, Kosovo, Montenegro, Noord-Macedonië en Servië. Ze dienden destijds ongeveer 30% van de asielaanvragen in, hoewel hun kansen op acceptatie vrij laag waren: slechts ongeveer 5% van hen werd ingewilligd.
Om dure repatriëringen te voorkomen, sloot de regering van bondskanselier Angela Merkel een overeenkomst met de landen van herkomst om degenen die werden gedeporteerd op te nemen en de situatie van degenen die bereid waren te vertrekken vooraf te bekijken.
Daarnaast werd in 2016 de Westelijke Balkanverordening ingevoerd, waardoor een vast contingent werkzoekenden zonder grote bureaucratische hindernissen in Duitsland kan werken. In tegenstelling tot geschoolde werknemers die werk zoeken onder de Blue Card-regeling, heeft deze groep geen kwalificaties nodig.
Voor deze mensen gelden twee regels: de aanvraag voor een werkvergunning moet worden ingediend bij de Duitse staatsvertegenwoordigingen in die landen en de werkzoekende kan niet vooraf asiel aanvragen.
Een win-win situatie?
De verordening was bedoeld om alle partijen tevreden te stellen, de immigratie van ongeschoolde of middelhooggeschoolde werknemers op de Duitse arbeidsmarkt te reguleren en tegelijkertijd het arbeidsoverschot in de landen van herkomst te verminderen. In Kosovo bijvoorbeeld is het werkloosheidspercentage in totaal iets minder dan 21%, terwijl het onder jongeren rond de 55% ligt. In Bosnië en Herzegovina, of in Noord-Macedonië, is de jeugdwerkloosheid meer dan 35%.
Met dergelijke cijfers is het geen verrassing dat het Duitse federale arbeidsbureau eind 2020 ongeveer 260.000 basisvergunningen en 98.000 werkvisa had afgegeven aan werknemers uit de landen van de Westelijke Balkan.
Angst voor ‚loondumping‘
De geplande wijzigingen zijn bedoeld om deze cijfers verder te verhogen, een stap die is toegejuicht door werkgevers die Berlijn onder druk hebben gezet om de immigratievoorwaarden te liberaliseren om banen te vervullen.
Het Duitse Verbond van Vakverenigingen (DGB) is echter voorzichtiger. Hoewel arbeidsmigratie wordt toegejuicht, zegt Evelyn Räder, verantwoordelijk voor het arbeidsmarktbeleid in de raad van bestuur van de DGB, vragen de basisvoorwaarden voor werknemers uit de Westelijke Balkan speciale aandacht.
„De mensen die komen, zijn grotendeels afhankelijk van hun werkgever. Ze hebben een verblijfsvergunning die gekoppeld is aan hun baan. Dat roept de vrees op dat als ze niet meegaan, ze worden teruggestuurd“, zegt Räder.
Bovendien spreken ze vaak geen Duits en zijn ze niet op de hoogte van hun rechten. In de praktijk leidt dit ertoe dat arbeiders slechtere arbeidsvoorwaarden accepteren, wat vervolgens kan leiden tot „loondumping“, zegt Räder, verwijzend naar een Duitse term voor wanneer de lonen door goedkope arbeidskrachten lager worden gedrukt dan de marktprijs.
Arbeiders in plaats van geschoolde arbeiders
Driekwart van de arbeiders uit de Westelijke Balkan vindt werk in de bouw, catering en zorgverlening, waarvan 44% alleen al in de bouw. De meeste hiervan zijn deeltijdbanen met relatief lage lonen.
Hoewel de federale regering de hervorming van het arbeidsrecht voor buitenlandse werknemers rechtvaardigt door te zeggen dat ze het tekort aan geschoolde arbeidskrachten wil tegengaan, wijkt de Westelijke Balkanverordening af van deze bewering, aangezien er geen kwalificaties vereist zijn om een werkvergunning te krijgen.
Volgens het oordeel van de DGB is het doel helemaal niet om vakkrachten aan te trekken, maar om arbeidskrachten aan te trekken. „Het is puur een arbeidsinkoopprogramma ten voordele van werkgevers, die op deze manier werknemers krijgen, maar ze snel weer kwijt kunnen als dat nodig is“, zegt Räder.
Precaire omstandigheden
Deze situatie is vooral uitgesproken in de bouwsector. Vorig jaar beëindigde de belangrijkste brancheorganisatie voor de bouw de verlenging van de decennia oude cao. Werknemers kunnen nu een wettelijk gegarandeerd minimumloon van € 12 per uur krijgen, lager dan het vorige uurloon dat gemiddeld tussen € 13 en iets minder dan € 16 op bouwplaatsen lag.
Nu zetten werkgevers iedereen die een hoger loon eist onder druk met het feit dat er altijd goedkopere arbeid is, en zonder angst voor rechtszaken. Werknemers uit de Westelijke Balkan vormen een bijzonder kwetsbare groep. Ze kennen hun rechten niet en voor velen zijn zelfs deze verslechterende omstandigheden acceptabel in vergelijking met de situatie in hun thuisland. Bovendien zijn er praktisch geen effectieve staatscontroles.
Bescherming van werknemers en collectieve onderhandelingen in gevaar
„We vrezen dat hierdoor de arbeidsomstandigheden van alle werknemers in de bouw onder druk komen te staan. Het wordt moeilijker om tot goede cao’s te komen en zonder die komt er gewoon een dumpingprogramma om de lonen te verlagen“, zegt Räder.
De DGB suggereert dat verdere wijzigingen in de Westelijke Balkanverordening de oplossing is. Een van de belangrijkste aspecten zou de mogelijkheid zijn om van werkgever te veranderen zonder opnieuw een werkvergunning aan te vragen – zoals het geval is voor andere buitenlandse werknemers.
Onder de huidige regelgeving moet de aanvraag voor een werkvisum worden gedaan in het land van herkomst van de werknemer en wordt het visum uiteindelijk afgegeven voor een specifieke functie. Veranderen van baan is mogelijk, maar moet opnieuw worden aangevraagd via het Federaal Arbeidsbureau. Het is een gecompliceerd proces waarvan veel werknemers niet eens weten dat het een optie is.
Vakbonden eisen dat tewerkstelling op basis van de Westelijke Balkanverordening alleen mogelijk is als er collectieve overeenkomsten bestaan. Dit zou de autonomie van zowel de werknemers als de vakbonden in het kader van collectieve onderhandelingen beschermen.
De DGB heeft een duidelijke boodschap voor mensen in de landen van de Westelijke Balkan die werk zoeken in Duitsland: „Informeer u over uw rechten en vraag indien nodig om hulp“, aldus Räder. „Je hoeft niet alles te accepteren wat je wordt aangeboden. Ook hier hebben arbeiders echt rechten.“
Dit artikel is oorspronkelijk in het Duits geschreven.
Terwijl je hier bent: elke dinsdag ronden DW-redacteuren af wat er gebeurt in de Duitse politiek en samenleving. U kunt zich hier aanmelden voor de wekelijkse e-mailnieuwsbrief Berlin Briefing.
dw En
