Leven met meerdere persoonlijke ondersteuning – een positieve ervaring

Lübeck. Voordat je Noa om een ​​brief vraagt ​​na je huis. Ik kijk ernaar uit om plezier te hebben met het schrijven in de klas, maar ook met het schrijven van een project: alle studenten zullen dankbaar zijn voor hun dank, bedankt voor hun werk op papier. Er volgde een korte brief en een leuk jaar volgde.

Eén brief, twee Verfasser

Noa, wie haar eigen naam kent, onthoudt zichzelf. Dit is waar. 17. “Ik bevond mij in een situatie van relatief belang.” In de brief zelf staat geschreven: dat is de zin van het leven zoals dit en dat zal worden opgelost, “dat wil zeggen in mijn hele leven, het komt door de dingen die ik erlebt habe“. Als je schrijft, blijf je deze wereld lezen, ‘met behulp van je eigen woorden’ – en dan zie je ook het handschrift: ‘Mach Dir keine Sorgen. Je vindt de beste dies.’

Schwarz auf Wit las Noa de tröstenden Worte, die sich auf das Papier geschlichen hatten, die aber nicht von ihr. ‚Dat is Mara,‘ zei ze. “Ze komt dan altijd, als ze boos is, zal ik beschermd worden.”

Meer personen in één Körper

Het enige waar Noa zich niet van bewust was, was de Klasse Fahrt. Ik was me niet bewust bewust van de gevolgen van het schrijven van mijn eigen geschriften vanwege onze kritische schrijfvaardigheid. Der Riese met de rotte Augen. Kleine mensen in het grote Betten. Erwachsene mit Blitzen in der Hand. Afbeelding. Botschaften. Kort. Alles is niet normaal, maar het klopt niet. “Irgendwas war da in myiner Kindheit”, zei hij. “Nur wusste ich nicht, was.” Als het niet een van de dingen is die we weten, dan is het niet zo dat Hilfe zo’n sollte heeft. Ihre Eltern – der Vater Arzt, die Mutter Lehrerin – schienen ihr keine guten Ansprech Personen.

Erst Jahre später ergab alles een zonde. In feite waren deze depressies en paniekaanvallen altijd alarmerender geworden. Controleer na meer klinische zorg de diagnose: u heeft een dissociatief identiteitsprobleem, waardoor DIS wordt voorkomen. Je bent geen persoon, je kunt het in een spiegel zien. Het is vee.

Alleen „Ich“, vooral „Wir“

Mensen met een meervoudige persoonlijkheidsstructuur begrijpen zichzelf niet als ‚ik‘, ze begrijpen zichzelf als ‚een systeem‘, zegt Noa, als een ‚wir‘, dat is de beste manier om te gaan. Bösen Anteilen, traurigen Anteilen. Kinderlijk Anteilen, beschut Anteilen. Je kunt al je namen op je naam zetten en alles over Noa bekijken – dat kan ook zonder je Klarnaam. Vergeet Mara, Lucy, Lizzy of Ed niet. Deze anticipatie is bedoeld voor uw autorisatie. Laten we elkaar hier vooraf ontmoeten, zodat u met anderen kunt communiceren. Noa heeft een chatprogramma, waarin je gemakkelijk kunt schrijven – en communicatiemogelijkheden kunt creëren.

Jouw avond, we zullen een leuke tijd hebben en een thuis weg van huis, zal „tenslotte“ in mijn eigen lichaam komen, laat het Noa weten. „Het bewustzijn van de anderen is dan ab.” Toch herinnert Noa zich zichzelf niet van het Teil des Letteres, de Mara geschrieben hoed. Als uw gezondheid maximaal angstwekkend is en uw geluid veilig is, is dit niet normaal voor mensen met deze ‘normale’ aandoening. Wie kan alles zelf doen? “Wij leven verdomd.”

Laat Noa nog lang en gelukkig leven, geniet van je tijd. Wanneer u uw vriendelijkheid in de Pfalz voelt, voelt u zich op uw gemak met uw handen en uw Cappuccinotas. Abersie lacht. stom. Entschlossen. Verletzlich.

Eén trauma, één boek

„Het is grappig, het is grappig“, zegt Noa. Er zijn genoeg schatten die je altijd in die schatten kunt vinden. Een dissociatief identiteitsprobleem is net zo veilig en wordt niet geboren, maar er is altijd sprake van een trauma als gevolg van de vroege kinderjaren. Darauf angesprochen, spricht Noa von „organisierter, sexueller Gewalt“, veranderen, wegkijken, als dat weer niet kan. Was sie aber sagen will: “Habt keine Angst voor ons.”

„Octopusverhalen“ zijn gepubliceerd in het boek (Ulli Verlag), dit zijn de verhalen van de auteurs en ook geïllustreerd, „weil Octopoden beschouwen arme mensen die allemaal verwant zijn aan hun hoofd.“ We hebben alle informatie over de geschiedenis die we maar konden zien. Het boek is een van de meest aangrijpende werken op het gebied van zelfzorg, een kunstverhaal dat de omgeving laat zien en niet de levens van mensen die mentaal onstabiel zijn. In de kleine verhalen en hoofdstukken was Noa, die met een diep begrip las en meer las, het verhaal van het bredere verhaal.

“Octopusverhalen” van Noa Amanjosch verschijnt in de eerste editie: Na 164 dagen wordt de handtekening tijdens mijn leven op een persoonlijke manier geschilderd.

Quelle: Lutz Roeßler

Tagebuch des Abgrunds

Mittlerweile is blij met therapie en contact met anderen die getroffen zijn door Anteile in ihrem Körper „besser zuammenbracht“, erzählt Noa. „Ze hebben weinig ongemak na de geboorte.“ Ze wonen in een WG in Lübeck, studeren psychologie en begrijpen sociale media over hun ziekte. Een tijd geleden dat de beschuldiging werd gedaan, is het mogelijk dat men zich niet zal laten gaan – wie zum Beispiel der böse, Anteil straft, der Noa befiehlt, sich zelf zu verletzen, weil es es nicht anders verdiend.

Leben en wir

De relatie voor gezondheid, welzijn en het hele gezin – u kunt genieten van Donnerstag.

Selten ervaart de mens, dat is een mens zo aanstootgevend, zo reflecteert hij op zo’n swingende Störung-spricht. Zo belangrijk is Aber Noa. “We hadden gezien kunnen worden. Zelfs als we geluk hadden, zouden we nog steeds gelukkig zijn.”

Wie heeft dit boek gevonden? “Dat weten we niet”, zegt Noa. “Irgendjemand von s hat den Verlag angeschrieben, und der zugesagt. Wij zijn blij met ons leven.”

Dieser Artikel is zowel de “Lübecker Nachrichten” als de “Lübecker Nachrichten”.