Leipzig: Oper „Amadis“ enttäuscht trotz Thomaskantor

Het begint met een videoprojectie op het podium. In één stuk zullen Kellergewölbe voor altijd meegaan. Ze ontwikkelen langzaam dezelfde structuur, die net zo licht is als de rest van het lichaam. Ritterrustungen van flexibele kunststoffen, die graag kleine voor Kerstmis willen hebben. En die kleine Jungs zijn en blij zijn met beide als volwaardige mannen. Zien zichzelf als „Pi“ en „Pa“ en blijven met hen werken.

Diese Hanldung – dus steht im Programmfaltblatt – is zo verworren, die man is hoe dan ook niet versteht. En zo presteert regisseur Antje Thoms ook in de operavoorstellingen en de composities van zowel Tölpel, de uitvoerder van de opera Paul Wenning als Pius Maria Cüppers die de opera modereert. Mir as Kritiker schwant Übles – ich bin froh, dass Dirigent Andreas Reize laat eerst het Ouvertüre horen.

Ik heb het al geaccepteerd: de twee die gitaar speelden, die zulke geweldige muzikanten waren en die bleven spelen in Johann Christian Bachs prachtige Musik hineinquatschen, waren allereerst. Het podium, gevormd door Dirk Becker, werd ’s avonds wandelend doorgebracht in een grote Asservatenkammer der Popkultur.

Er zijn Horror clowns, Einhörner, grüne Katzen, die in Rudel en komen ook tot leven aan het einde van een nieuwe Eisbär aus Plüsch. Eén ding is sinn dieses – alle Sinne überordernde – Panoptikum nicht zu haben. En sinds 57 jaar van het veranderen van culturele cultuur, zijn we daar sinds mijn laatste bezoeken aan Hollywood blockbusters en televisieseries, die regisseur Antja Thoms heeft, in ieder geval, een boek met een Siegeln. Dus als je wilt, kun je het aan, het zou leuk zijn om het in de onderste bak te hebben.

De Ritter Amadis en de Herzensdame Oriana bevinden zich in de Gewalt des Zauberers Arcalaus. Der bleibt – im Gegensatz zu Sarastro in Mozarts „Zauberflöte“ – ook aan het einde van de Stücks böse. Dann is niet de beste Zauberin Arcabonne. Zij zijn van harte welkom en brengen zowel de Ritter als de Edeldame glücklich onder het huis. Dit is het resultaat van videoprojecties van de bouw en constructie van de Hintergrund – de manier waarop de constructie van de Arcalaus werkt. Daarna wordt het liefdesverhaal gedeeld tussen Amadis en Oriana en ook als puppyspel.

Het is mogelijk dat je ermee om kunt gaan, ook al is het niet mogelijk – bijna als een Gegenpol zur Hölle, maar ook unterirdisch – van de „Liebeshimmel“ van de run-off functie van de Statist in rosafarbenen Lack-Kleidern bevölkert heel. De definitieve schrägste Einfall van Kostümbildnerin Lorena Diaz Stephens. Bij Wolfgang Petry zeggen ze: „Höllehöllehölle“.

Anders, als je een kritische leraar bent, raak je verdwaald in de Pause die Oper nicht. De muzikale producties zijn niet zo moeilijk als de regie. Begeisterung löst das Gesangsensemble bei mir alldings auch nicht aus. Matthias Stier als Amadis zingt een solide tenor, met een indrukwekkende hoge toonhoogte, en met een bijzonder sterke algehele uitvoering.

Ebenfalls nur teilweise überzeugte Sarah Traubel in de partij van de eerste keer, dann guten Zauberin Arcabonne. De Partie, die zich de bisweilen herinnert van die van de Koningin van de Nacht in Mozarts Zauberflöte, meisterte sie zwaar hervormd in de Colors, dafür fiel ihre Stimme in de weniger expressieve Passagen manchmal so ab, that man sie kaum nor hören konnte.

Nach der mijn onbetrouwbare Regie en de erträglichen Gesangs zum Schluss noch das Positive. Dit is de uitvoering van de koren van de Oper Leipzig en de Gewandhausorkesten. De dirigenten en Thomaskantor Andreas Reize vormen een vrolijk, volledig transparant en gevarieerd geluid, met de sterke uitvoeringen van de hoge theatermuziek van de volledige muziek van Johann Christian Bach, zo niet het geluid van beide Plaste-Ritter.

„Amadis, der Ritter“ van Johann Christian Bach in de regie van Antje Thoms en in de muzikale leiding van Andreas Reize met muzikale composities, muzikale soliditeit en indringend koor en orkest en plezier. Een eindresultaat is eindelijk tot stand gekomen.