Jeff Lemire is misschien wel de beroemdste man waar je nog nooit van hebt gehoord.
Aan de andere kant, als je het een en ander weet over strips, is het onwaarschijnlijk dat je zijn naam hebt gemist. De gouden jongen uit superheldenverhalen verzamelde credits bij alle grote uitgevers in het eerste decennium van zijn carrière – aan projecten die uiteindelijk terecht zouden komen in de industriële filmische molochs van zowel het Marvel- als het DC TV- en filmuniversum.
Voor fans daarvan is het misschien die van Marvel Maan Ridder, Oude man Logan En Hawkeyeof DC’s Justitie Liga, Groene pijl En Superjongen dat zijn naam doet denken; alle grote namen die hun weg naar het scherm vonden – evenals stripreeksen die een tijdlang onder de creatieve leiding van Lemire stonden.
Als je meer geneigd bent om originele verhalen bij te houden, wacht je misschien geduldig op de geplande Zwarte hamer aanpassing (Lemires schemerzone-achtige kijk op het genre) of het tweede seizoen van Zoetekauw (het post-apocalyptische hertenjongensdrama geproduceerd door Robert Downey Jr.)
Voor het Engels verlichte publiek zouden het waarschijnlijk zijn boeken zijn Ruige nekde Gord Downie-samenwerking Geheim padde tweeling Afdaler En Stijger serie of De onderwaterlasser die opvallen. Maar voor Lemire zelf is het een veel eerder verhaal dat hij apart houdt van de rest.
Voor hem is het provincie Essex: het boek over zijn geboorteplaats, en dat heeft hem echt in de industrie gelanceerd – en hem geholpen om te definiëren wie hij was.
KIJK | Essex County-trailer:
„Dat was het boek, denk ik, waarin ik mijn stem als maker vond“, vertelde Lemire aan CBC News. „Ik heb het gevoel dat dit mijn eerste project is en het dichtst bij mijn leven… Het is gebaseerd op waar ik ben opgegroeid, en veel van de mensen met wie ik ben opgegroeid.“
Tegenwoordig wordt dat verhaal van – onder andere – opgroeien in Noord-Ontario het nieuwste van zijn werken om naar tv te springen, terwijl het in première gaat op CBC Gem. En hoewel het misschien niet zijn eerste boek was, en het verre van het eerste is dat zijn weg naar een ander medium vond, is het misschien wel de meest authentieke Lemire-bewerking tot nu toe.
Sfeervol, minimalistisch
Kijk naar een recensie van Essex en je zult waarschijnlijk één woord tegenkomen: stil.
De graphic novel is eigenlijk een compendium van drie afzonderlijke delen, de losjes met elkaar verbonden verhalen van de 10-jarige Lester (die na de dood van zijn moeder naar zijn teruggetrokken oom is gestuurd), de broers Lou en Vince Lebeuf (als een bejaarde Lou herinneringen ophaalt over een mislukte hockeycarrière) en plaatselijke verpleegster Anne (moeite om anderen te dienen en voor anderen te zorgen terwijl ze een aanhoudende familiecrisis in evenwicht houdt).
Al deze verhalen worden zo spaarzaam en subtiel mogelijk verteld in wat co-auteur van de bewerking Eilis Kirwan omschreef als „suggestieve, vrij minimalistische beelden“ – het is een stijl die opzettelijk meer onuitgesproken, meer gesuggereerde en grote pagina’s achterlaat zonder enige dialoog.
Kirwan en Lemire (die, in tegenstelling tot met Zoetekauw, krijgt de eer van een van de hoofdschrijvers van de show zelf) werkte om dat gevoel te behouden. De inspanning werkt grotendeels – provincie Essex werkt en voelt meer als een langgerekte film dan als tv-schrijven, zelfs in de miniserie-zware show van het streamingtijdperk.
Maar er waren ook de nodige veranderingen. Om het verhaal te laten werken, neemt Lester (hier gespeeld door de 11-jarige Finlay Wojtak-Hissong, wiens moeder toevallig zelf uit Essex County komt) meer een achterbank. De verhalen van Lou (Stephen McHattie van Nova Scotia), Anne (Molly Parker van BC, waarschijnlijk de bekendste ster uit de serie) nemen hier evenveel ruimte in, terwijl Ken (Brian J. Smith, provincie Essex’s enige niet-Canadese hoofdrolspeler) wiens personage volgens Lemire was samengesteld uit „bijna schetsen in het boek“ wordt uitgewerkt.
Tegelijkertijd, in plaats van opeenvolgend te worden getoond zoals in het boek, laat de serie alle verhaallijnen tegelijkertijd plaatsvinden. Dat heeft misschien geleid tot een krap verhaal met zoveel complexe relaties en drama’s in kleine steden dat ik een spreadsheet nodig heb om ze allemaal bij te houden, maar Lemire zei dat de aanpassing nodig was.
„Voor mij was het gewoon vroeg beseffen dat ik het boek al precies had gedaan zoals ik het wilde doen. Ik hoefde het niet nog een keer te doen“, zei hij. „(Ik besloot) Ik deed iets anders en ik werkte in een ander medium – en dat moest ik omarmen.“
Canadese focus
De veranderingen houden daar niet op. In plaats van zich af te spelen in de jeugd van Lemire in Essex County, is het stevig, en soms misschien een beetje onhandig, in het heden; hier heeft Lester een mobiele telefoon en blaast op een gegeven moment een stofwolk van een oude cassetteband – alleen om Broken Social Scene’s af te spelen Volksliederen voor een zeventienjarig meisje.
Ook nieuw is de beslissing van Lemire om iets dat zo ongegeneerd Canadees is aan te passen en het te laten rusten op de prestaties van Canadezen. Vrijwel de hele cast komt uit Canada – inclusief Tamara Podemski (zus van filmproducent en acteur Jennifer Podemski), Rossif Sutherland (zoon van de iconische Canadese acteur Donald Sutherland en halfbroer van Kiefer Sutherland) en de duidelijke opvallende prestatie: Thunder Bay’s Kevin Durand als Jimmy.
De redenering was opzettelijk. Na mislukte pogingen om met een Amerikaanse studio samen te werken om de show te maken, zei Lemire dat hij had geleerd om dit verhaal te vertellen, het moest hier worden verteld.
„Ik wist dat als ik dit boek zou maken, het hier zou moeten gebeuren“, zei hij. „Omdat er gewoon iets inherent aan is – het heeft iets Canadees dat je gewoon niet zou krijgen als je niet van hier zou komen, weet je?“
Maar ook al is het een bewuste keuze, die inspanning spreekt wel of niet aan provincie Essex zal uiteindelijk zinken of zwemmen. Terwijl provincie Essex vertoont uiteindelijk de unieke stem en toon van Lemire, het duurt meer dan een moment voordat de show je naar binnen trekt – de eerste afleveringen zijn (begrijpelijkerwijs) traag, terwijl het in en uit zelf-ernst flitst en een overspannen toon die de graphic novel zo behendig was weten te vermijden.
Ondertussen, een golf van shows zoals Soort van, Letterkenny En Schitt’s Creek hebben bewezen dat de wereld honger heeft naar Canadese inhoud, met name komedie. Het streven om een beslist serieuzer verhaal te brengen – dat grotendeels is gelukt vanwege het oorspronkelijke medium – terwijl het nog steeds stevig van dit land wordt gehouden, kan een verloren game zijn, of een keerpunt voor tv.
Kulturelle En
