Er zijn Duitse Fußball voor en na de Wende, stuur de stempel gedrukt, er is een Trainerikone, een Kauz, een Typ – am Montag met Eduard Geyer 80!
Seine Volg sinds klaar: Dynamo Dresden uitgevoerd in 1989 voor de DDR Master Titel en in de halve finale van de Europa Cup, Energie Cottbus sensationeel in de Bundesliga.
“Als je iemand wilt ontmoeten, ben je daar na Denemarken. Als er geskied wordt, kunnen er geen stappen meer gedaan worden.”
„Ede Gnadenlos“ is bij iedereen bekend, sinds de cultuur.
Ook in het leven van de laatste DDR Nationale Trainers vind je schatten. Seine Vergaanheit als Stasi-Spitzel houdt zich bezig met wieder een.
Zuletzt 2018, als Geyer auf Drängen einiger ehemaliger Mitspieler seinen Titel als Ehrenspielführer bij Dynamo zurück gab.
Eduard Geyer führte Energie Cottbus nach der Wende van de Regionalliga in de Bundesliga
“Zum Wohle des Vereins”, wie erklärte. Ik was meer dan tevreden met de ex-veteraan en leefde niet in het donkere hoofdstuk.
Jetzt, kurz vor seinem 80. Geburtstag, bricht Geyer eerste sein Schweigen.
“Natürlich is die so ein Makel, de man eigentlich in seinem Leben streichte”, stond geschreven in de Doku von MDR und RBB met de titel “Ich, Ede!”, die om 22.20 uur verscheen.
Darin zei: „De mens moet deze voorwaarden zien, wie is naar deze man gekomen.“ Geyer probeert een unerlaubteravond te beleven na een Europacupwedstrijd Dynamo Dresden in Amsterdam in de Fänge der Stasi. In deze documenten zijn voor de periode 1975 tot en met 1986 ruim honderd meldingen aangetroffen.
Stasi? “Mir tut es im Nachhinein leidde”
‘Het fundamentele probleem was een probleem… we waren zo’n verachtelijke samenleving, we waren goed, we hadden alles. En dat je geboren wordt, die man is sterk, je kunt het niet begrijpen. “Ik zal nooit zeggen, man, dat er verschillende dingen mogelijk waren, maar wenn man nicht davon überzeugt war.”
“Als je goed kijkt naar hoe de man viel, zouden dingen anders kunnen”, rijmt Geyer. “Mir tut es im Nachhinein einfach leidde, dass damals solche Brüche zwischen vaderschen entstanden sindsdien. Zo kan de mens toch nog genieten…“