Duolingo transformeerde me in een monster

Dit is een verhaal over veel dingen. Het gaat over Duolingo — dat is duidelijk — dat staat in de kop. Maar het is Echt een verhaal over de verkeerde dingen doen om de verkeerde redenen.

Het is ook een verhaal over hoe gamificatie iets snel kan veranderen in iets een andere ding. En een verhaal over hoe ik een complete idioot ben. Dat ik geen idee heb waar ik het over heb – of doe – en dat niemand ooit naar mijn advies zou moeten luisteren.

Maar laten we beginnen met het Duolingo-gedeelte.

Eind oktober besloot ik Spaans te gaan studeren op Duolingo. Dat was een goede beslissing, want een nieuwe taal leren is leuk en lonend. Maar het was ook een vreselijke beslissing, want ik was letterlijk net teruggekomen van een bezoek aan familie in Chili, een Spaanstalig land, en verspilde een van de vier of vijf keer in mijn hele leven dat het vermogen om Spaans te spreken zou zijn geweest bruikbaar.

Maar de waarheid was dat ik Spaans wilde leren omdat ik tijdens een bezoek aan familie — die 10 maanden in Chili had gewerkt — geïnspireerd raakte door hoe snel ze gewend waren geraakt. In die tijd ging mijn schoonzus van bijna nul Spaans naar het omgaan met elke situatie met behulp van een taal die ze ter plekke had geleerd. Ze kreeg haar start met Duolingo. Dus ik dacht, hmmm, misschien kan ik dat doen?

Het was ook een beslissing die verband hield met een productiviteitsschop. Dankzij jetlag (van de eerder genoemde overzeese reis) was ik super vroeg wakker geworden, rond 5 of 6 uur. Het was goed! Ik kreeg veel dingen gedaan. Niet noodzakelijkerwijs werkdingen, maar oefeningsdingen, levensdingen. Dus sloot ik een kleine deal met mezelf: de eerste 30 minuten of zo, zodra ik wakker werd, zou ik in Duolingo duiken.

Duolingo, een app die is ontworpen om mensen te helpen een van de 40 talen te leren, is enorm populair. Het werd uitgeroepen tot Apple’s beste app van 2013 en heeft meer dan 50 miljoen gebruikers. Duolingo is, samen met zijn gepatenteerde groene uilmascotte, tot in de kern doorgedrongen in de populaire cultuur. Saturday Night Live heeft er in 2019 zelfs een schets op gemaakt.

Meerdere onderzoeken spreken over de effectiviteit ervan als leermiddel. Men ontdekte dat Duolingo even effectief was als leren in een klaslokaal. Maar niet alle onderzoeken zijn het daarmee eens. Steven Sacco, een gepensioneerde taalprofessor, besteedde 300 uur aan het leren van Zweeds op Duolingo, maar slaagde er toch in om niet te slagen voor het eindexamen van een inleidende universitaire cursus.

Niets van dit alles heeft me ervan weerhouden. In het begin ging ik moeilijk. Ik bracht elke ochtend ongeveer een uur door met knallen door de vroege lessen. Het was ongelooflijk verslavend. Ik had een basiskennis van het Spaans (hola, amigo’s!) Dus ik vloog er doorheen met bijna 100% nauwkeurigheid, een gigantische egoboost die gepaard ging met vage gevoelens van prestatie.

Die vage gevoelens werden versterkt door alle videogame-shit die Duolingo me constant te eten gaf. Ervaringspunten en edelstenen – ongeacht wat ze deden of wat ze betekenden – ik slokte ze op als een gestoorde kalkoen. Duolingo was een machine die was ontworpen om me oppervlakkig productief te laten voelen. Ja meester. Voorwaar. Geef me die serotonine. Laat me aan de speen zuigen van deze bizarre groene uil. Ik zal volgestopt raken met zijn holle, verboden genoegens. Ik zal het droog drinken.

diamanten honden

Misschien wel het meest bizarre aan mijn Duolingo-obsessie: terwijl ik om 6 uur ’s ochtends de edelstenen aan het verzamelen was, had ik een menselijke vrouw die in mijn slaapkamer sliep, die niet alleen talen onderwees als haar fulltime baan, maar spreekt Spaans. Vloeiend.

In plaats van deze volwassen, echte vrouw die in mijn huis woont te vragen om me te helpen Spaans te leren, zat ik gebogen over mijn telefoon, met de houding van een angstige chimpansee, en verzamelde ik edelstenen en ervaringspunten – of XP – op een angstaanjagend tarief.

Heeft het me geholpen Spaans te leren? Het is moeilijk in te schatten. Uiteindelijk was het leren van Spaans niet meer het punt. Ik herinner me dat een van mijn vrienden, die ik voor het eerst sinds mijn terugkeer uit Chili zag, Spaans tegen me probeerde te praten.

Ook zij had Spaans geleerd. Ik verstijfde helemaal. Deze vrouw sprak de taal van Duolingo niet. Ze sprak de taal van de echte wereld met echte woorden, en ik was jammerlijk niet toegerust om te reageren.

Maar het deed er nauwelijks toe. Ik schaamde me amper voor mijn incompetentie. Tegen die tijd was ik een magere, uitgeholde XP-verslaafde geworden die alleen werd ondersteund door het eindeloos verzamelen van flipperkastscores in Duolingo. Spaans was uit. Winnen was het enige dat telde.

Ik was vooral in de ban van het competitiesysteem van Duolingo.

Met Duolingo kunnen gebruikers met elkaar concurreren in een reeks competities, vergelijkbaar met die in videogames zoals Overwatch of DOTA. Je begint in „Bronze“. Maar als je genoeg XP verzamelt, kun je promoveren naar hogere en meer competitieve competities. Er zijn er in totaal 10, die allemaal klinken alsof ze zijn vernoemd naar Pokemon-spellen: Sapphire, Ruby, Emerald, Pearl enzovoort, enzovoort.

De grote papa-topcompetitie is de Diamond League. Dat is waar de grote jongens spelen, maar zelfs zover komen is een uitdaging. Deze competities zijn moeilijk en sommige deelnemers hebben duidelijk niets anders te doen dan zwoegen in de Duolingo XP-mijnen. Ik ontdekte kleine bizarre technieken, zodat ik kon concurreren. Ik raasde snel door lessen heen, verdiende een dubbele XP-boost van 15 minuten en maximaliseerde die tijd door de gemakkelijke ‚verhaal‘-lessen te doorlopen voor 80XP per pop.

Als dat voor jou klinkt als gobblediglook, gefeliciteerd met het feit dat je een geactualiseerd mens bent. Ik kreeg daarentegen mijn kick van het vernietigen van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen op Duolingo-klassementen. Ik werd de meest giftige klootzak ter wereld. Als Duolingo me een bericht zou sturen waarin stond dat ik van mijn toppositie was geslagen, zou ik terugkeren als een geminachte idioot en nucleair reageren op iedereen die mijn Duolingo-suprematie durfde uit te dagen. Ik zou niet vertrekken voordat de hele Sapphire League in de as was gelegd.

De vloek opheffen

Maar toen, op een dag … stopte ik gewoon.

Ik had een goede reden. Het was rond kerst. Mijn Schotse familie, die ik dankzij COVID al meer dan vier jaar niet had gezien, vloog naar Sydney, Australië, om me tijdens de vakantie te bezoeken. We hadden zoveel gepland dat ik nauwelijks tijd had om op mijn telefoon te kijken.

Dat was toen Duolingo een beetje… raar werd.

Als een afgewezen minnaar begon Duolingo me onophoudelijk berichten te sturen, via een reeks steeds agressievere meldingen die smeekten om mijn terugkeer. Ik keek met afschuw toe hoe een app voor mobiele telefoons door de stadia van verdriet ging in een poging me terug te krijgen. Net als een behoeftige partner die je 10 minuten na een sms belt, begon Duolingo me te sturen e-mails toen ik niet op de meldingen reageerde. Het was een meedogenloze aanval die alleen maar diende om te benadrukken hoe verwrongen mijn Duolingo-obsessie ooit was.

Nadat ik Duolingo ongeveer drie weken in wezen ghostde, kreeg ik een hilarisch donkere opmerking: „Deze herinneringen lijken niet te werken. We zullen stoppen met ze te sturen voor nu.“

En natuurlijk stuurde Duolingo me de volgende dag nog een melding en een e-mail.

Ik ben nooit meer teruggekomen. De vloek is opgeheven. De verleidingstechnieken die Duolingo ooit met groot effect gebruikte – de XP, de edelstenen, de competities – hebben geen vat meer op mij. Mijn streak is dood. I ben beschikbaar.

Voor nu zijn mijn dagen dat ik werd aangestoken door een freaky, groene, digitale uil zalig voorbij.

Het enige dat overblijft: de rottende ranken van de methoden die werden gebruikt om me te verstrikken, mijn innerlijke monoloog die alles probeert te begrijpen. Als iemand die gevoelloos is voor de effecten van gamification, ben ik verrast dat het zo effectief werkte. Als dit Call of Duty of FIFA was, zou de eindeloze spiraal van naar boven pingelende nummers weinig effect op mij hebben gehad. Maar op Duolingo, een app die is ontworpen om me iets te leren dat verband houdt met zelfverbetering, was de aantrekkingskracht onmogelijk te weerstaan.

Les geleerd. Of, in dit geval, les min of meer geleerd.

Is mijn Spaans er beter op geworden? Ja en nee.

Ik heb een paar woorden geleerd en aspecten van mijn onhandige grammatica opgepoetst. Maar ik vermoed dat als mijn vrouw op dit moment haar thuiskantoor zou verlaten en in het Spaans tegen me zou praten, ik in paniek zou raken. Ik zou uiteenvallen in een stapel kleding en stof, zoals de boze heks van het westen.

Maar dan, gereanimeerd, als een vervloekte, gebogen Gollum, zou ik Duolingo waarschijnlijk opstarten, volledig op de automatische piloot en mezelf weer helemaal opnieuw de afgrond in gezogen.