De nieuwe defensiebeoordeling van het VK onthult wereldwijde ambitie, maar weinig om het te ondersteunen – RT World News

In maart 2021 publiceerde het VK een “uitgebreide articulatie” van Londen “nationale veiligheid en internationaal beleid” voor de komende decennia, wat zou “(vorm) de open internationale orde van de toekomst,” bekend als de ‘Integrated Review’.

Zijn visie was verbazingwekkend gedurfd en voorzag dat het VK een vooraanstaande macht zou worden in de Azië-Pacific, zijn aanwezigheid zou uitbreiden via overzeese militaire bases en zijn voorraad kernwapens zou vergroten.

Er is weinig teken dat Londen twee jaar later zelfs maar lichte vooruitgang boekt met een van zijn grootse doelstellingen. Maar wat meer is, het heeft nu een uitgebreide ‘vernieuwing’ van deze plannen gepubliceerd. “reageren op een meer omstreden en vluchtige wereld.”

Zoals de inleiding van het nieuwe rapport uitlegt, de originele Integrated Review “identificeerde vier trends die de internationale omgeving tot 2030 zouden vormgeven: verschuivingen in de verdeling van de wereldmacht; interstatelijke, ‘systemische’ concurrentie over de aard van de internationale orde; snelle technologische verandering; en verslechterende transnationale uitdagingen.”

Het ‘opfrissen’ reflecteert “het tempo waarin deze trends zich de afgelopen twee jaar hebben versneld”, maar ook hoe “de overgang naar een multipolaire, gefragmenteerde en betwiste wereld is sneller en definitiever gebeurd dan verwacht.” Veranderingen die het gevolg zijn van deze seismische verschuiving betekenen dat het nodig is om die van het VK bij te werken “prioriteiten en kerntaken om de resulterende veranderingen in de mondiale context weer te geven.”

De hervormde Integrated Review in Londen is dus de eerste grote publieke erkenning door een westerse regering dat de militaire operatie van Rusland in Oekraïne de komst van multipolariteit heeft aangekondigd en de door de VS gedomineerde wereldorde, die sinds het einde van de Koude Oorlog onbetwist heerst, in chaos heeft gestort. . Om dit te onderstrepen, vermeldt de inleiding expliciet de “Collectieve beveiliging” van het VK en de NAVO is “nu intrinsiek verbonden met de uitkomst van het conflict in Oekraïne.”

Ook elders zijn er grote problemen. De ‘refresh’ merkt op dat er een is geweest “verheviging van systeemconcurrentie” in de afgelopen jaren, en dit is “nu de dominante geopolitieke trend en de belangrijkste motor van de verslechterende veiligheidsomgeving” in de wereld.

Door “verslechterende veiligheidsomgeving”, het betekent een mondiaal milieu waarin de VS niet langer de onbetwiste hegemonie is, in staat om politieke en economische voorwaarden te dicteren aan de rest van de wereld, wat zich vertaalt naar “Vazallen in Europa en Noord-Amerika kunnen hierdoor niet in dezelfde mate profiteren.” Dit blijkt duidelijk uit een gedeelte waarin wordt geklaagd over de “groeiende convergentie” van niet-westerse staten die dat wel zijn “Samenwerken om het internationale systeem te ondermijnen of het naar hun imago om te vormen” en vervolgt:

“China’s diepere partnerschap met Rusland en de groeiende samenwerking van Rusland met Iran in de nasleep van de invasie van Oekraïne zijn twee ontwikkelingen die ons bijzonder zorgen baren… De spanningen in de Indo-Pacific nemen toe en conflicten daar kunnen wereldwijde gevolgen hebben die groter zijn dan het conflict in Oekraïne.”

In termen van het tegengaan van deze waargenomen bedreigingen biedt de nieuwe Integrated Review echter weinig in zijn 63 pagina’s. Om de “zeer complex fenomeen” van “systemische concurrentie” internationaal wordt voorgesteld dat het VK “moet navigeren met het besef dat niet ieders waarden of interesses consistent overeenkomen met die van ons.”

“Het internationale systeem van vandaag kan niet eenvoudigweg worden gereduceerd tot ‘democratie versus autocratie’, of verdeeld in binaire blokken in de stijl van de Koude Oorlog… Een groeiende groep van ‘middengrondmachten’… wil niet meegezogen worden in nulsomcompetitie net zomin als het VK, de Review-records. “We zullen met deze landen moeten samenwerken om ons gedeelde hogere belang in een open en stabiele internationale orde te beschermen, waarbij we accepteren dat we misschien niet allemaal dezelfde waarden en nationale belangen delen.”

Met andere woorden, het VK begrijpt eindelijk de noodzaak om zijn buitenlandse betrekkingen te depolitiseren om gunstige economische banden in het buitenland te behouden. Peking heeft dat daarentegen allang begrepen zelfingenomen opleggen zijn eigen ideologische en ethische normen voor andere landen is contraproductief – dus de Review geeft in feite toe dat het speelveld van de wereld nu in grote mate wordt gedicteerd door Peking, en dat minder machtige landen gedwongen worden zich aan deze realiteit aan te passen.

China heeft in dit opzicht een behoorlijke voorsprong – twee decennia van steeds diepere, constructieve banden met vrijwel het gehele Zuiden – en een oneindig grotere rijkdom om diplomatieke, politieke en handelsbetrekkingen met Afrika, Azië en Latijns-Amerika aan te knopen. basis van wederzijds voordeel. Of Londen het vermogen heeft om effectief een inhaalslag te maken, en de hernieuwde kennis dat overzeese regeringen en publiek niet zullen worden voorgelezen en als oprecht zullen worden beschouwd, valt nog te bezien.

Een soortgelijk gebrek aan visie en oplossing is duidelijk in de bijgewerkte Review “Rusland-strategie.” Zij merkt op dat het conflict in Oekraïne “heeft grootschalige, zeer intensieve landoorlogvoering teruggebracht naar onze thuisregio, met implicaties voor de aanpak van het VK en de NAVO op het gebied van afschrikking en verdediging”, en spreekt van een dringende noodzaak “het vermogen en de bedoeling van Rusland om de veiligheid van het VK, de Euro-Atlantische Oceaan en de bredere internationale orde te verstoren, in bedwang te houden en uit te dagen.”

Nogmaals, concrete voorstellen om deze doelen te bereiken zijn bijna volledig uitblijvend, maar het lijkt er ook op dat Londen in een staat van ontkenning verkeert over zijn gebrek aan bevoegdheid om dit in ieder geval te doen. De Review pronkt met het hebben van “verzwakte de Russische oorlogsmachine met honderden gerichte sancties, gecoördineerd met onze bondgenoten”, en leverde £ 2,3 miljard op “in militaire en humanitaire hulp aan Oekraïne”, die zal worden gehandhaafd op “ten minste hetzelfde niveau” in 2023/24.

Westerse journalisten, denktanks en politici beginnen met tegenzin toe te geven dat die sancties hun doel, namelijk de vernietiging van de Russische economie, bij lange na niet hebben bereikt. In werkelijkheid bevinden de handel, het begrotingsoverschot, de lopende rekening en de valutawaarde van Moskou zich nu allemaal op een hoger niveau dan voordat het offensief in Oekraïne begon – terwijl de landen die de sancties oplegden de pijn voelen die hierdoor wordt veroorzaakt.

The Review erkent zelfs deze ongemakkelijke realiteit – nogmaals, een zeldzame, zo niet geheel unieke ontwikkeling voor een westerse regering. Het verwijst naar “de groeiende impact van wereldwijde volatiliteit op het dagelijks leven van het Britse volk”, en de “verreikend” gevolgen van het voeren van een proxy-oorlog met Moskou in plaats van een diplomatieke schikking:

“(Het conflict) heeft bijgedragen tot een enorme stijging van de energieprijzen en ernstige lasten voor gezinnen, wat heeft geleid tot ongekende overheidsingrijpen. Meer in het algemeen manifesteert geopolitieke instabiliteit zich in onderbroken toeleveringsketens en stijgende prijzen voor basisgoederen. Bijgevolg is het vermogen van het VK om de mondiale omgeving vorm te geven – en om bedreigingen te identificeren, aan te pakken en het hoofd te bieden – van toenemend belang voor binnenlands beleid en voor ons nationale welzijn.”

Om dit aan te pakken, pleit de Review gewoon voor meer wapens voor Oekraïne en handhaving van de sancties. Waar deze wapens vandaan zullen komen, is niet duidelijk. Ministers van de regering geven toe dat Londen zoveel naar Kiev heeft gestuurd dat het dreigt zonder wapens te komen te zitten, en dat het enkele jaren zal duren voordat de voorraden zijn aangevuld, zelfs als er geld voor zou zijn, wat er naar verluidt niet is.

Na de publicatie van de oorspronkelijke Integrated Review twee jaar geleden, was het tijdschrift Foreign Affairs van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken vernietigend in zijn oordeel over de ambities van de Londense grootmachten. In een artikel met de titel ‘The Delusions of Global Britain’ stelde het tijdschrift de Britse benadering van het buitenlands beleid voor “met een beetje meer nederigheid”, En “zich verzoenen met de rol van middenmacht”:

“In plaats van zich over te geven aan fantasieën over het Gemenebest of de Indische Oceaan, zou Londen zijn sterke punten dichter bij huis moeten zoeken, waar het zijn nieuwe status als de belangrijkste externe partner van de EU kan gebruiken om zijn wereldwijde invloed te vergroten.”

Het is duidelijk dat die voorzichtigheid geen weerklank vond in de machtshallen van Londen, en nu bevindt het VK zich in een getransformeerde multipolaire wereld. Het houdt nog steeds vast aan wensdenken, terwijl het geen nieuwe ideeën biedt om zijn tanende betekenis en invloed aan te pakken.