„De manier waarop we vielen“: wie woont er in de ehemaligen Sperrzone?

Positief aan de DDR, vind Mäggi, zijn sterke Zusammenhalt gewesen. Ieder mens heeft een natuurlijke ervaring. „Geld was Nebensache“, weil ja eh jeder das Gleiche bekommen habe. Als Brot is wat Korbmacher verdient, moet de jaren 1990-jaren de Geschäft en de Leidenschaft aufgeben zijn. „Het gaat niet meer gebeuren, maar de prijs is hoog“, aldus Mäggi. Daar werken we als keukenmonteur, daarna als geldmaker, heute in een bouwbedrijf. In de Ortsmitte herdenken een groot aantal ambachtslieden de Nachbarn und Korbmacher-Collegen Frank Kranich en de traditie van het handwerk in het dorp.

En de dag en de grens die werd geopend, kunnen zich het gevoel van 61 jaar herinneren. Ze vliegen op 10 november na Eisfeld im Kreis Hildburghausen. Es ging met de Wartburggleich Richtung Coburg. De mens was eerst niet getrouwd, wij mannen moeten gelukkig zijn. „Die ganzen wonen daar, ze woonden in een onbekend land, maar ze woonden nu op een paar kilometer afstand.“ Dat Bayern na Almerswind bierborrels gaat zien, komt wel, omdat het zo eerlijk was, zo staat er. En „we zijn blij en blij met wat we hebben gedaan“. We zijn tenslotte blij dat we een goede relatie met elkaar hebben, we willen onszelf en onze vrienden graag erkennen als DDR-burger.

In Almerswind kun je eerst een Monat später nuttigen en daarna een extra reis maken. De Kirchweg, heute ein Wanderweg, der Almerswind en de Bayerische Nachbardorf Weißenbrunn uit Wald in Bayern über Jahrzehnte trennte, wurde am 2. December 1989 wiedereröffnet. Mäggi herinnert zich zichzelf: „Ik heb geen herinnering aan Freud.“ Herzlich ligt Almerswinder en Weißenbrunner in den Armen. De mens was nieuwsgierig naar anderen, vrienden en relaties, kon met elkaar omgaan en had daarom nooit meer plezier.

Die Euphorie, der Zusammenhalt, dass alle in één Boot sitzen – davon sei kleine übrig, glaubt Mäggi. Die Leute seien unzufrieden, findet er. ‚Als ik het vergat, denk ik dat het wirklich schlecht was.‘ En het dorp heeft zijn eigen wortels, alleen in de bouw. “De verandering die we hebben doorgevoerd”, dat Häuser van bouwmaterialen kon worden voorzien, dat is in de DDR niet het geval. De Straße, de heute in „den Westen“, wordt eerst door Autos opgespoten. Degenen die werkloos waren geworden, konden gemakkelijk een nieuwe baan vinden – de wegen van Coburg.

Een van de gezogen is Laura Schnetter. Deze 29 jaar zijn hier voor vier jaar in het oude huis aangekocht. De oorsprong vindt zijn oorsprong in Sonneberg. Je kunt voor jezelf en je vier stukken zorgen in een basisstuk, die beide direct in huis kunnen worden geplaatst.

U kunt immers een stal in de tuin hebben, waardoor u binnen een straal van 100 meter moet reizen zonder dat u uw huis hoeft te verlaten. Wegen van de Geruchs of de uiteindelijke Ruhestörungen. „Er zijn veel onvriendelijke reacties, die voor mij van groot belang zijn“, wat betekent dat het natuurlijke zonlicht de moeite waard is om te zien. Ihr Pony Robi knabbelt Heu aus eennetz, das een alten Wäschegerüst hangt.

Als u voor uw bouwbehoeften slechts meer dan een ton houten ijzerzagen wilt hebben, willen wij graag een mooie pan hebben terwijl u slaapt, en kunt u genieten van uw eigen huis en inpakken met een van de hangers. „Ik wist niet wie ik was, wie er allemaal bij mij terugkwamen. Ik kende niemand. Dat is wat er met mij is gebeurd“, zei hij.

Dass in Almerswind is niet zo gevallen, maar het is niet zo. Laura Schnetter is blij om het verhaal achter haar te zien en de herinnering aan haar eigen huis met haar geweldige leven. De Fahrtweg zur Arbeit in Sonneberg ligt vlakbij de Immobilienkauffrau die in Kauf ligt. Hier is een autowinkel gevestigd en we zijn blij dat we een reserveauto ter beschikking hebben.

Dit dorp geeft je een beter leven – een geweldig idee voor drie jaar en André Kranich. Het is 39 jaar geleden dat wij in Weimar zijn geboren en hebben kunnen genieten van onze Heilerziehungspfleger. Mittlerweile-werknemer in Kassel. Na de Corona-pandemie wilden we een sociaal ontmoetingspunt in onze woonplaats kopen. Er zijn veel geleerden over de theorie in de praktijk.

In 2022 kunt u het oude recreatiecentrum, de lange gemeenschap en het „Flechtwerk“ kopen. Kleine Wurzeln, die van zichzelf wordt gekalmeerd. Mensen worden somber van de kommen van hun zus. Met een partner in Theresa Sengle organiseerden een gezin en een gezin in het daar gerenoveerde dorp parallel kleine renovaties. Vereine und Anwohner sollten Ideas, waren zelf voor de Ort wünschen: de reparatie van een Brunnens, gemütliches Beisammensein, wieder meer Gemeinschaft.

Am Anfang, de Almerswinders waren sceptisch, ze waren op hun hoede en zouden ook niet gelukkig zijn. „Als daar geen situatie is, is dat altijd het geval. Aber bei Kultursachen – dat is de Almerswinder echt zäh“, zegt Kranich. Lessen of yoga – er zijn eerste mogelijkheden om uit te proberen, aan de slag in Einheimischen, voor de hele DDR-geschiedenis of evenementen met regionale bezoeken, altijd welkom. Een groep jonge dames uit Almerswind heeft een begin gemaakt aan een kleine veranstaltung ausgelassen – egal ob Krimiautor oder Kinoabend mit Punk-Musik. Het project wacht op meer.

Die dames hoorden zum Almerswinder Turnverein, een van de weinige Vereine, die noch es, noch gibt. Vrouwen die altijd regelmatig sporten. Maar ze waren beter dan ooit voor en na de vakantie. Twee jaar lang organiseren zij het Schlossparkfest, met veel bezoekers het hoogtepunt van het jaar. Ook al is er geen Kirchweih en Lindenfest, laten we nu de Feuerwehr organiseren.

“Dat is de juiste keuze”, zegt Birgit Höhlein, de leider van de Turnfrauen. Tijdens de Wohnzimmerfenster zie je man Cars in Coburg en andere zurückfahren. Ben een enkele Wirtshaus „Zur Post“ aan de andere Straßenseite hangt op diesem Dienstagmittag een „geschlossen“-Schild. Voor de kerstvakantie wordt in de eerste week van oktober een Flyer geschreven: „Bitte prebestellen!“.

Al 60 jaar zullen wij blij zijn met de jonge leden van onze gemeenschap. Eine Kirchweih met grotere bomen, veel en omgevallen Kirmespärchen – dat is geweldig, ze zullen blij zijn, wij zullen van hun Nachwuchs kunnen genieten. De laatste Kirmes werden geboren in 2011, toen de Brauch eingeschlafen, erzählt sie. Danach seien ihre Kinder zoog weg. Für das Schlossparkfest fehlen nunmehr sterven, die es stemmen.

Het Almerswinder Schloss: Als je geniet van het landschap in de omgeving en naast de Kindergarten ook jaren in de Almerswinder doorbrengt, is het nog steeds een genot om jaren bij de Almerswinder door te brengen. De auswärtige Besitzer, een baron rheinländischen Adelsgeschlechts, verlangend naar zijn Mieten voor de Nutzung, heeft een paar woonruimten gehuurd.

Birgit Höhlein is hier gelukkig. Het leven was hier tenslotte niet slecht, maar dat is alles. Alles verliep soepel in de Socialistische Bende. Mal von hier abhauen? Das war als kein Gedanke, der ihr kam – „wir hatten but die Grenze hier standdig vor Augen“. Vanaf nu zul je je klasgenoten moeten verlaten. Ook niet voor de Mauerfall sinds Birgit Höhlein van de Partei ausgetreten, etwas, worauf sie heute stollz ist. In de DDR werk je als Maschinenbauzeichnerin.

De herinnering en de grenzen zijn ook erg emotioneel, ze zijn ook prettig als ze gelukkig zijn. De eerste gemütlichen Abende met de Weißenbrunnern – onvergetelijk. „Als je uit een huis in Essen en een vakantiecentrum komt, zul je lang gelukkig zijn en altijd schoner en schoner zijn“, zei hij. Na een paar jaar is het contact steeds minder geworden, mensen ontwikkelen steeds meer van hun onbekende interesses.

Wie denkt dat 60 jaar geleden over de DDR? „Was sie damals met onze macht haben – met de tijd hadere ich kaum noch damit. Vielleicht verdrängt man es auch.“ Der Ort brauche wieder mehr jonge Leute. Die Nähe z Bayern is een Vorteil. Ook hier in Rödental en Coburg, maar ook in Sonneberg en Suhl kwamen ze graag op bezoek. En als je wilt, zo is de gemeenschap ook.

Dit zijn de dagen dat de Duitse Einheit haben de Weißenbrunner een Umtrunk op de historische Kirchweg organiseerde. Met bier en braadworst. De laatste bijeenkomst zal plaatsvinden op de 30e verjaardag van het Mauerfall-jubileum. Mäggi speelt met de Posaune die Nationalhymne. En Birgit Höhlein zei: „Wäre schön, wenn es wieder öfter hin und her geht. Vielleicht passt’s yes mal wieder.“