Dachten die mensen in de Iraanse straten: überrascht?

Berlijn. Na de woede over Israël luidt het grote jubileum van de Iraanse Medien. Maar die mensen hebben angst – en een geheime liefde.

Die mensen im Iran gejuich in de Dörfern, de kleine steden van de metropool Teheran: dat is het beeld dat na de Raketenangriffen auf Israel van de politieke media werd verspreid. Organisierte Feiern von Anhängern des Regimes, allemaal voor de Mitgliedern van de Basic-Milizens, die de Revolutionaire Tuinen hebben gehoord en sindsdien een mis hebben gehouden voor de lagere oppositie of het protest.

We kijken dus officieel naar Iran na de militaire strijd. Maar als we met mensen op straat leven, zullen we niet met het regime leven – maar we zullen ook niet met hen leven Basidsch-Milizen –, drukt de grote angst uit voor een misdrijf en ook de angst voor escalatie. “De Islamitische Republiek is in het begrip, het land in conflict met zijn eigen kracht, de kracht van zijn transformatie – het is een onvergetelijke prijs voor het land en zijn bevolking. En dat is niet lang meer voor ons land, zeker niet voor Hassan Nasrallah”, schreef een e-mail over 45 jaar in ons land, in een grote stad in het noorden van Iran, via Telegram.

“Iran moet zijn krachtige steun voor Israël tonen”

Sadschad, een student politieke wetenschappen in Teheran, legde in een gesprek op een Telegram uit: „Eh deze Anhänger zufriedenzustellen, moet het regime zijn dat aanleiding geeft tot deze militarische Stärke gegenüber Israël demonstreren.“ Regime Er is veel steun, vooral als het gaat om protesteren, protesteren en protesteren op straat, die beide de oorzaak zijn van steun voor de demonstranten.

De Unterstützung voor Palästina, de ‘Befreiung Jerusalems’ en de ‘Zerstörung Israels’ brengen het antisemitisme in beeld met de ideologische Grundpfeiler van de politiek en de Sicherheitspolitische Doktrin van de Islamitische Republik. Schon in den eerste Schuljahren begint het Propaganda tegen het bestaan ​​van Israëli’s, en de constitutionele radio- en televisie-omroepen zijn sindsdien vol anti-Israëlische en antisemitische inhoud. Jede kritiek op een palästinensische groep van Hamas of een organisatie van de Hisbollah zou door het regime strikt gehandhaafd worden.

Ohhh interessant

Niettemin is deze propaganda bijzonder belangrijk voor jongeren in Iran en biedt zij weinig ontwikkeling mogelijk. Maryam, een 33-jarige elektrotechnisch ingenieur uit Teheran, zei: “Hun Iran zou een vriend in Israël in zijn regio kunnen zien en van de voordelen ervan kunnen genieten. Diese Feindschaft we hebben onze huidige sancties en de Gefahr eines Krieges meegenomen.”

Die Menschen verkopen Kuchen en süße Getränke

Meer drastische Worte vindt de 71-jarige ballingschap van Iranerin Shiva Rostami uit Essen. Ze vochten in 1979 met hun Schah Reza Pahlavi en nog een paar jaar später voor de Mullahs. Voor het protest „Frauen! Live! Freiheit!”, die nach dem Tod der Kurdin Jina Mahsa Amini In mijn ganzenland aufflammten ben je meer welkom in je thuisland. Inspiratie is een leukere reis in Iran. Verwijzen wij u naar de volgende telefoonnummers: „Viele Iraniërs wonen in het achterland van Israël.“

Op al deze manieren zul je moeten “sehr zufrieden” met de entwicklung: je zult in vrede moeten leven, zodat je vrij zult zijn van de oorlog met Israël en uiteindelijk het Mullah-regime zal worden gevestigd. En natuurlijk zien we wie de Anhänger van de Regimes is, nu uit andere Gründen. “Sie verilen Kuchen und süße Getränke”, zegt Shiva Rostami, “und machen sarcastische Witze, dat is nog geen lul, als dat zo veel is.” Selbst in de Stadt Ghom, wo das Machtzentrum der Mullahs ist, sei heimlich Küchen bevertilt bei des freudigen Erwartung heraus, de Eskaltion möge ihr End enläuten.

Deutsch-Iraner vor Hinrichtung: Warum Gazelle Sharmahd voor jedem Samstag

Ein Jahr Protest: “Wenn die Mullahs bleiben, er is geen kans op Iran”

Protest in Iran: 70 jaar vechten in de tijd van een revolutie

Verbannen: Was het denken Iraniër in Duitsland über die Proteste?

Hoffnung auf den Sturz des Mullah-Regimes

De Hoffnung, het Israëlische leger wordt militair gericht en de strijd tegen de regimes wordt steeds groter naarmate de angst groter wordt. Genährt be sei sterven Hoffnung door de massale ontploffing van de pager van Hisbollah-Mitglieder in Libanon. “Viele Menschen setzen daar, dat ze terecht waren gewaarschuwd, verzeker de toekomst van Israël.”

Ze herwinnen onmiddellijk de invloed van de Israëliërs, die de leiding hebben over het Hauptquartier Ali Chameneïs zu verlassen, de belangrijkste Führers van Iran. “Maar ook al zijn die Mullahs degenen die Hisbollah in Libanon nooit verbergen en die Hamas in Gaza, deze mensen zijn natuurlijke mensen, het zijn natuurlijke brandweerlieden.” Het is duidelijk: “Als Krieg komt, worden mensen dood. Mochten er explosies plaatsvinden, dan waren wij daarop voorbereid. Ze zijn in verval geraakt.” Dat geldt ook voor de Israël-Anhänger. “Aber sie sagen: Wenn wir von den Mullahs befreit waren wollen, müssen wir das Risiko eeningehen.”

In Iran heeft het volk krachtige steun voor het herstel van Israël

Dit geldt niet voor de vrijheid van de mensheid: „Viele haben auch Angst voor der Atomombe“, zegt Rostami. Eben weil sieht die Mullahs zutrauten: „Als de Iraniërs zijn ingeburgerd, en dan ontstaan, als ze bij de Bombe kommen komen, dan is de mensheid in Gefahr.“

Ohhh interessant

Was de Krieg bedeutet, die Rostami zelf in de jaren 1980-jaren erehren: Damals lieferte sich der Irak met het Nachbarland Iran een Krieg, der acht jaar dauerte. Beide gevallen worden altijd gedomineerd door de Iraanse angst voor een nieuwe oorlog. Zo trots op de 65-jarige Alireza, signaleert de damals Wehrdienst zei: “Het is duidelijk dat de Islamitische Republiek van de Krieg niet in Irak is begonnen, omdat het zo sinnlosen was dat de Krieg dat land was binnengezogen, het menselijk leven en de economie van het land waren geruïneerd. Bedankt voor de komende generaties die de oorlog hadden kunnen overleven, je zult me ​​met verdriet achterlaten. Een oorlog met Israël zou nooit glorieuzer zijn.”

Op de sociale netwerken bespreekt Witze de Raketten van de Revolutionaire Garde

En toch bereiden ze zich voor waar mensen in de grootste steden op voorbereid zijn: ze zorgen voor zichzelf, volharden Panikkäufehorten Benzin, die de lange schachten voor de tankeenheden heeft beveiligd. Vahid, een journalist die het protest in het jaar 2022 in de wereld hield, maar de Sorge der Menschen was helemaal in de Alltagsleben, in de Taxi’s en Bussen, voor Backeien of de Zeitungskiosken.

Op de sociale netwerken wordt – met humor – rekening gehouden met deze regels: ze zijn dus op de hoogte van de raketten van de Revolutionaire Garde. Maar achter deze Scherzen-stecke, die volgens Vahid „een sterk toevluchtsoord is voor een enkele oorlog van Iran in de toekomst, kunnen we niet wachten op het volledige herstel.“

* Alle namen sinds de Gründen der Sicherheit zijn veranderd