“Herrhausen – Herr des Geldes” volgt het verhaal van de legendes van de leiders van de Duitse Bank, in 1989 dat de RAF werd opgericht. Als spectaculaire Geisterbahnfahrt tijdens alle thema’s, die nog niet aanwezig zijn. Vier Stunden, die jeden Beitrags-Euro sindsdien.
Het is een moment, dat is alles en je kunt het allemaal zien, dat er een wil is, dat er geen noodzaak is, dat er geen licht in zit. Ga je gang. Op de Rad. Dat ligt er vlak achter, de Pulk van de Personenschützer. Dat is altijd Sonne. Dat lijkt op vliegen. Onbeschermd.
Na een paar dagen liefde ben ik lange tijd verliefd op mijn man, vanwege de tijd die ik onderweg heb doorgebracht, en in Libanon na de uitoefening van de actie. Alfred Herrhausen, president van de Duitse Bank, de ‘Herr van het Geld’, die de ‘Spiegel’ de ‘goede mensen van de Bankenturm’ noemde, dus wie de ‘Süddeutsche Zeitung’ werd, dus nu maar geen lid van de RAF.
Niet lang später is ermordet. Op 30 november 1989 woonden we in een straat in Bad Homburg in een Sieben-Kilo-Bombe hoch. Het pantservoertuig vliegt door de lucht, afhankelijk van de snelheid van het spoor. Herrhausen roert, nachdem een splitter seine Oberschenkelarterie doordrenkte hoed.
De foto’s van het wrak van de Mercedes zijn Boomer in het Westen en ook niet in de Kopf, dus wie sterft met de slechte Schwarz-Weiß-foto’s van de laatste terroristengeneratie. Als het duidelijk was dat gedurende de dag, de drie weken na de val van de Mauer, waren opgehelderd, had dit niet kunnen worden opgehelderd. Dat Daniela Klette in februari onder verdenking stond en nooit werd verdacht van Burkhard Garweg.
„Herrhausen – Herr des Geldes“ weerspiegelt de geschiedenis van de afgelopen beide jaren in het leven van de mens, van de schatten noch de heute van jeden an der Spitze von Deutschlands wichtigstem Geldinstitut fall. Thomas Wendrich werd geschreven, Pia Strietmann werd in beeld gepubliceerd. We werden gevraagd om aanwezig te zijn op het SeriesMania Festival in Lille met de volgende prijzen. Met wat wetten.
Sein Biopic, de prachtige spektakelkunst van portretten die zijn gemaakt met Agententhriller, Kolportage, Zeit- en Politik- en Wirtschafts- en Terroristengeschichte, is in de structuur van een perfectie Abbild jener Figur, om die es. En ‘Herrhausen’ is geen kwestie van licht vanwege het bestaan van de mensen van de wereld, van de filosofen, van visionairs, van veranderingen gedurende hun hele leven, ze zijn beter dan ze zijn, omdat ze zelf superieur zijn aan alle anderen. van Alpträumen jacht, van Traumata und Angsten.
Stillstand is Tod
Het is een spirituele reis die lang duurt en waarvan het fenomeen onzichtbaar is, als je erover nadenkt, en als je je ervan bewust bent, ben je je ervan bewust. „Stillstand ist der Tod“ lautete (neben „Macht muss man wollen“) een van de centrale lebensmotto’s uit 1930 in Essen, geboren als seiteneinsteigers ins Bankenwesen. Still stands zijn ook aanwezig in de serie van Wendrich. Dat is de kwaliteit en kwaliteit van het individuele probleem.
Bij een Alptraum des conservatieven Anarchisten (of anarchistische Konservatieven) is het los. Herrhausen träumt von eener Weihnachtsfeier, auf der Nikolaus geben soll and the Terroristen in een Blutbad. En met een echte visie. 1987 erklärt Herrhausen in New York, in de Ländern, zei die man dat hij „mondiaal Süden“ was, zum Vorteil aller die Schulden waren opgelost.
Dat is krachtig in de toekomst van Frankfurts eigen wereld. Verschafft ihm aber nicht mal in Frankfurt en in de Vorstand seiner Bank velde Freunde. Die heeft hij niet. Die Konferenzen in halbdunklen, festerlosen Eichenholzsarg von Sitzungssaal, wo sich das offenbart, wo Oliver Masucci als Herrhausen met zijn Kollegen spielt, deren Chef daar ja gar nicht oorlog, sinds schon jetzt Höhepunkte der Fernsehgeschichte.
Ondanks alle pasgeborenen en hun gevoel van eigenwaarde zijn ze “Herrhausen” – vooral esthetisch – geïnspireerd door wat mensen in hun geschiedenis hebben geleerd. Je leert van elegante, niet-moraliserende, niet-pädagogische Weise, je (respectievelijk ihre Eltern) komt terug. Digitalisering, globalisering, nachhaltigkeit, investmentbanking, de politisering, moraal van geld, de notariële beheersing van vrouwen in de financiële sector komt ten einde van de Achtziger nur mens met de Vorstellungsvermögen en de geistigen Beweglichkeit Alfred Herrhausens wahr.
Herrhausen heeft bij Helmut Kohl een krediet voor Gorbatschows gekregen en een lening afgesloten tijdens de looptijd. Auch het kafkaeske Geschichte von Herrhausen in het Zentrum des ehemals Bösen is een Fernseh-Sternstunde.
Het Oosten en het Westen, het kapitalisme en het communisme zijn zeer succesvol, vinden hun eigen identiteit, de geheime dienst, de CIA en de Stasi zijn blij, die in Echtzeit jedes Wort abhören, de Herrhausen met Kohl en anderen wechselt. En dat verhinderde wol, Herrhausen was vorhat. En op zichzelf – hier hebben we het over ‘Herrhausen’ met de hulp van de Duitsers – dienen beide naïeve Duitse linkse terroristen, die zijn abgewrackten Trainingslager im Lebanon in ihrer Verblendung gar nicht merk, die werden geïnstrumentaliseerd.
‘Herrhausen’ bestaat uit een historisch verhaal, biografisch en dramatisch drama. Dat Müssen Verluste bevoegd was. Die eerste offers zijn nooit die Nebenfiguren.
Die sind – von Thomas Loibl als chefgegenspieler Herrhausens in Deutsche-Bank-Vorstand, über Sascha Nathans herrlich pfälzernden Helmut Kohl, Ursula Strauss als Herrhausens Sekretärin, Julia Koschitz als Herrhausens Frau Traudl en dem besonders coolen Franz Hartwig als Herrhausens Stasi-Begleiter, der sich Met de onderliggende elementen van de toezeggingen van de CDU-partij in het nieuwe systeem is het duidelijk dat dit zal voortduren, ook al zijn er geen notulen van communicatie of geheugen. En als u er tevreden mee bent, zult u er zeer blij mee zijn, want – als u er meer informatie uit kunt halen, zult u meer te weten komen over de functie, die u kunt vinden in het Herrhausen-Epos kaum hinaus.
We hebben nog een paar woorden te verliezen over Oliver Masucci. De oorlog van de in moeilijkheden verkerende Führer in „Er ist wieder da“ en van de nazi’s in de Wahn getriebene Verwalter jüdischer Konten in de „Schachnovelle“ van Philipp Stölzl. Roman Polanski’s “The Palace” kon daar niet blijven als hotelmanager. Masucci ziet Herrhausen, diesem eher schlanken, geraden Mann im ewigen Zweireiher met dezelfde messerscharfen Seitenscheitel, helemaal niet ähnlich. Er is meer fysiek, meer viriel.
Wie alles koopt, is zelf een man – zelfstandig als Boomer – Herrhausen bloesem noch in Masucci’s Physiognomie kan worden geïntroduceerd, in seiner Art der Artikulation, seiner Art des Augenaufschlags, des explosieven Betretens eines Raumes – dat is prima een Fernsehpreis wert. Wie is eigenaar van de rest van “Herrhausen” auch.